Doradztwo i opinie prawne Lublin oraz inne miasta.

company_photo

Doradztwo i opinie prawne Lublin oraz inne miasta.

W ramach prowadzonej przeze mnie kancelarii adwokackiej świadczę szeroki pakiet usług, w tym usługę doraźnych porad prawnych oraz pisemnych opinii prawnych. Porady prawne udzielane są zarówno podczas spotkań w siedzibie kancelarii jak i w formie mailowej czy telefonicznej. Przy udzielaniu porady prawnej oraz sporządzaniu opinii prawnej dokonuję kompleksowej oceny stanu prawnego oraz stanu faktycznego proponując konkretne rozwiązania Państwa problemu. Do każdej sprawy podchodzę indywidualnie odpowiadając na Państwa pytania. W swojej praktyce współpracuję również z doradcami podatkowymi, specjalistami z dzieciny ochrony własności intelektualnej oraz zamówień publicznych, dzięki czemu zapewniam kompleksowe podejście do przedstawionego przez Państwa problemu. W przypadku pytań lub wątpliwości zachęcam do kontaktu pod numerem telefonu 510-122-363 lub mailowo

opinie prawne

Przykładowe porady:

Początek 2023 r. przyniósł wiele zmian w zakresie prawodawstwa i obowiązków nakładanych na przedsiębiorców. Zmiany nie ominęły również branży e-commerce. Od 01 stycznia 2023 r. weszła w życie między innymi dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2161 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniającą dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 98/6/WE, 2005/29/WE oraz 2011/83/UE w odniesieniu do lepszego egzekwowania i unowocześnienia unijnych przepisów dotyczących ochrony konsumenta, czyli dyrektywa Omnibus. Nowe obowiązki wymuszają wprowadzenie wielu zmian w regulaminach sklepów internetowych.

Jedną z nowości jest obowiązek odrębnego informowania konsumenta o indywidualnym dostosowaniu ceny, które jest wynikiem zautomatyzowanego podejmowania decyzji (profilowania). Co za tym idzie, jeżeli cena produktu/usługi będzie zależała od wyników profilowania (dokonywanego na podstawie analizy danych osobowych konsumenta), przedsiębiorca musi wskazać mu tą okoliczność.

Kolejnym nowym obowiązkiem nałożonym na dostawców platform internetowych jest konieczność informowania konsumentów o tym, czy dostępne na danej platformie opinie o produktach zostały zweryfikowane, a jeżeli tak – w jaki sposób? Nie oznacza to jednak wprowadzenia zakazu udostępniania opinii niezweryfikowanych, a jedynie obowiązek poinformowania konsumentów o fakcie ich niezweryfikowania. Nie oznacza to również, że dostawca będzie musiał weryfikować prawdziwości samej opinii i wyrażonych w niej ocen. Weryfikacji podlega jedynie to czy osoba wystawiająca komentarz dotyczący produktu lub usługi rzeczywiście kupiła dany przedmiot.

Od stycznia 2023 r. w przypadku obniżenia ceny danego produktu lub usługi przedsiębiorca musi również informować klientów o najniższej cenie tego produktu lub usługi w okresie 30 dni przed dniem wprowadzenia obniżki.

Kolejnym obowiązkiem obciążającym właścicieli sklepów internetowych jest konieczność informowania konsumentów (np. poprzez regulamin) o odpowiedzialności przedsiębiorcy za zgodność świadczenia z umową. W przypadku umowy sprzedaży, odpowiedzialność tą określają przepisy o rękojmi, a w przypadku innych umów (np. o świadczenie usług drogą elektroniczną) przepisy odnoszące się do tych umów.

Nowością jest także rozszerzenie obowiązkowych danych kontaktowych podawanych przez przedsiębiorcę o numer telefonu.

Przedsiębiorca zobowiązany jest do informowania konsumenta o stosowanym przez siebie innych środków komunikacji online, jeżeli środek ten będzie: 1. gwarantował zachowanie pisemnej korespondencji pomiędzy konsumentem przedsiębiorcą, w tym daty i godziny takiej korespondencji, 2. spełniał wymogi trwałego nośnika, 3. umożliwiał szybkie i efektywne kontaktowanie się konsumenta z przedsiębiorcą. Przykładem takiego środka komunikacji jest, np.: formularz czatu. Zmiany i obowiązek informowania nie dotyczy natomiast „tradycyjnego” formularza kontaktowego, który de facto nie pozwala na komunikację zwrotną. Zmiany wprowadzane przez omawianą dyrektywę dotyczą również ograniczeń lub wyłączeń konsumenckiego prawo odstąpienia od umowy zawartej na odległość (m.in. w sklepie internetowym) w terminie 14 dni.

Obecnie, konsumenckie prawo do odstąpienia od umowy wyłączyć można w przypadku, gdy konsument wyraził zgodę na rozpoczęcie wykonywania usługi przed upływem terminu na odstąpienie od umowy, przedsiębiorca w pełni wykonał usługę oraz poinformował przed rozpoczęciem wykonywania usługi konsumenta o utracie prawa odstąpienia od umowy po pełnym wykonaniu usługi. Od stycznia 2023 r. do powyższych warunków zostaną dodane dwa nowe wymogi, to jest: wymóg, aby zgoda na rozpoczęcie wykonywania usługi była uprzednia oraz konieczność przyjęcia do wiadomości przez konsumenta faktu utraty prawa do odstąpienia od umowy po pełnym wykonaniu usługi (nie wystarczy zatem samo przekazanie mu takiej informacji)

Od stycznia 2023 r. obowiązuje również dyrektywa towarowa i dyrektywa cyfrowa. O zmianach i nowościach wynikających z przedmiotowych regulacji mogą Państwo szerzej przeczytać w kolejnych artykułach.

Jeżeli potrzebują Państwo pomocy w dostosowaniu regulaminu swojego sklepu lub platformy internetowej do nowych przepisów zapraszam do kontaktu mailowego na adres lub telefonicznego pod numerem 510-122-363.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych, czyli dyrektywa cyfrowa przede wszystkim wprowadza regulacje dotyczące kompleksowego uregulowania umowy o dostarczanie treści lub usług cyfrowych, w tym szczegółowe określenie praw i obowiązków jej stron.

Dyrektywa cyfrowa wprowadziła do polskiego porządku prawnego definicję „usługi cyfrowej”, będącej usługą powalającą konsumentowi na:

  1. wytwarzanie, przetwarzanie, przechowywanie lub dostęp do danych w postaci cyfrowej (przykładem takiej usługi jest dysk Google lub inna usługa „chmurowa” pozwalająca na przechowywanie i edytowanie plików online);

  2. wspólne korzystanie z danych w postaci cyfrowej, które zostały przesłane lub wytworzone przez konsumenta lub innych użytkowników tej usługi (tu również przykładem jest usługa „chmurowa”);

  3. inne formy interakcji za pomocą takich danych (przykładem takiej usługi jest serwis społecznościowy, w ramach którego wielu użytkowników może wchodzić ze sobą w interakcję np. komentując post udostępniony przez jednego z nich).

Inną ważną definicją wprowadzaną przez dyrektywę cyfrową jest definicja „towaru z elementami cyfrowymi”. Zgodnie z ta definicją towar z elementami cyfrowymi to towar zawierający treść cyfrową lub usługę cyfrową lub z nimi połączony w taki sposób, że brak treści cyfrowej lub usługi cyfrowej uniemożliwiłby jego prawidłowe funkcjonowanie.

Co za tym idzie towarem z elementami cyfrowymi jest taki towar, który może być prawidłowo wykorzystywany wyłącznie, jeżeli zawiera usługę lub treść cyfrową, lub jest połączony z taką usługą/treścią. Jako przykład takiego towaru można wskazać smartwatch powiązany z dedykowaną mu aplikacją

Warto w tym miejscu również wskazać, że „treściami cyfrowymi” są dane wytwarzane i dostarczane w postaci cyfrowej (mogą być to ebooki, filmy, nagrania audio).

Zgodnie z dyrektywą cyfrową, dostarczenie konsumentowi treści lub usługi cyfrowej musi nastąpić niezwłocznie po zawarciu dotyczącej ich umowy, chyba że strony określiły inny termin ich dostarczenia. Dyrektywa cyfrowa przenosi ciężar udowodnienia, że treść lub usługa cyfrowa zostały dostarczone na przedsiębiorcę.

Zgodnie z nowymi regulacjami, przedsiębiorca ma obowiązek informować konsumenta o aktualizacjach niezbędnych do zachowania zgodności treści lub usługi cyfrowej z umową a nawet dostarczać konsumentowi aktualizacje treści lub usługi cyfrowej:

  1. przez czas określony w umowie – w przypadku, gdy treści lub usługi cyfrowe mają być dostarczane w sposób ciągły (dotyczy to m.in. aplikacji instalowanych w smartfonach);

  2. przez czas zasadnie oczekiwany przez konsumenta, uwzględniając rodzaj i cel treści cyfrowej lub usługi cyfrowej oraz okoliczności i charakter umowy – w przypadku, gdy treści lub usługi cyfrowe mają być dostarczane jednorazowo lub częściami.

Natomiast jeżeli przedsiębiorca będzie chciał zmodyfikować treści lub usługi cyfrowej, będzie mógł dokonać jej tylko w przypadku łącznego spełnienia powyższych warunków: umowa przewiduje możliwość dokonania zmiany oraz zmiana wynika z uzasadnionych przyczyn wskazanych w umowie.

Dlatego aby zapewnić sobie możliwość modyfikowania dostarczanych treści lub usług cyfrowych, przedsiębiorca powinien zastrzec to wyraźnie w regulaminie oraz umieścić w nim katalog przyczyn uzasadniających zmianę. Po dokonaniu zmiany, przedsiębiorca zobowiązany jest poinformować o niej konsumenta (np. drogą mailową). Nie można natomiast wprowadzać zmian i modyfikacji do treści dostarczonej jednorazowo.

Dodatkowo, jeżeli planowana zmiana treści lub usługi cyfrowej będzie istotnie i negatywnie wpływała na dostęp konsumenta do treści lub usługi cyfrowej lub na korzystanie z nich, przedsiębiorca musi poinformować konsumenta z odpowiednim wyprzedzeniem o charakterze i terminie dokonania zmiany oraz o prawie do wypowiedzenia umowy albo o prawie do zachowania treści lub usługi cyfrowej w stanie niezmienionym. Poinformowanie konsumenta o planowanych zmianach jest o tyle istotne, że w takiej sytuacji przysługuje mu prawo wypowiedzenia umowy o dostarczanie treści lub usług cyfrowych ze skutkiem natychmiastowym, które będzie mógł wykonać w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia (a jeżeli zmianę wprowadzono bez dokonania zawiadomienia – od dnia dokonania zmiany). Alternatywny rozwiązaniem tej sytuacji może być zapewnienie przez przedsiębiorcę konsumentowi bezpłatnego zachowania treści lub usługi cyfrowej w stanie niezmienionym.

Dyrektywa cyfrowa wprowadza również kryteria oceny zgodności treści lub usługi cyfrowej z dotyczącą ich umową.

Na podstawie nowych przepisów, aby treść lub usługa cyfrowa była zgodna z umową, zgodne z jej postanowieniami muszą pozostawać w szczególności ich:

  1. opis, rodzaj, ilość, jakość, kompletność, funkcjonalność, kompatybilność, interoperacyjność oraz dostępność wsparcia technicznego i aktualizacji;

  2. przydatność do szczególnego celu, do którego treść lub usługa cyfrowa jest potrzebna konsumentowi, o którym konsument powiadomił przedsiębiorcę, który ten cel zaakceptował (np. gdy konsument poinformował przedsiębiorcę o zamiarze użycia danego oprogramowania do tworzenia grafik komputerowych, a przedsiębiorca to zaakceptował).

Ponadto, aby treść lub usługa cyfrowa mogły zostać uznane za zgodne z umową, powinny:

  1. nadawać się do celów, w których zazwyczaj korzysta się z treści lub usługi cyfrowej tego rodzaju, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, norm technicznych lub dobrych praktyk (przykładowo, dostarczony ebook powinien nadawać się do czytania);

  2. występować w takiej ilości i mieć takie cechy, w tym funkcjonalność, kompatybilność, dostępność, ciągłość i bezpieczeństwo, jakie są typowe dla treści cyfrowej lub usługi cyfrowej tego rodzaju i których konsument może zasadnie oczekiwać (przykładowo, dostarczony ebook powinien być zapisy w formacie odczytywanym przez większość dostępnych na rynku czytników ebooków);

  3. być dostarczane z akcesoriami i instrukcjami, których dostarczenia konsument może rozsądnie oczekiwać;

  4. być zgodne z wersją próbną lub zapowiedzią, które zostały udostępnione konsumentowi przez przedsiębiorcę przed zawarciem umowy (przykładem może być tu wersja demonstracyjna programu lub gry komputerowej).

W celu wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy za niezgodność treści lub usługi z powyższymi kryteriami, musi on przed zawarciem umowy poinformować konsumenta o tej niezgodności (np. o braku danej funkcjonalności w dostarczanej konsumentowi aplikacji), a konsument musi to zaakceptować.

W przypadku stwierdzenia niezgodności treści lub usługi cyfrowej z dotyczącą ich umową, konsument może żądać od przedsiębiorcy doprowadzenia jej do zgodności z umową. W takim przypadku przedsiębiorca ma obowiązek doprowadzić treść lub usługę cyfrową do zgodności z umową w „rozsądnym czasie”. Ponadto musi zostać to zrobione bez nadmiernych niedogodności po stronie konsumenta, a koszty przerzucone są w całości na przedsiębiorcę.

Jeżeli doprowadzenie do zgodności treści lub usługi cyfrowej z umową w sposób wybrany przez konsumenta jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów, przedsiębiorca może odmówić realizacji takiego żądania. W takim przypadku konsument może skorzystać z uprawnień alternatywnych, obejmujących złożenie oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpienie od umowy.

Zgodnie z dyrektywą cyfrową, konsument może żądać obniżenia ceny albo odstąpić od umowy z powodu niezgodności dostarczanych treści lub usług cyfrowych z umową, jeżeli:

  1. doprowadzenie do zgodności z umową jest niemożliwe albo wymaga nadmiernych kosztów stosownie;

  2. przedsiębiorca nie doprowadził treści cyfrowej lub usługi cyfrowej do zgodności z umową zgodnie z przepisami o realizacji żądania w tym przedmiocie (np. nie usunął niezgodności w rozsądnym czasie);

  3. brak zgodności z umową występuje nadal, mimo że przedsiębiorca próbował doprowadzić treść lub usługę cyfrową do zgodności z umową (innymi słowy, podjęte przez przedsiębiorcę działania okazały się nieskuteczne)

  4. brak zgodności treści cyfrowej lub usługi cyfrowej z umową jest na tyle istotny, że uzasadnia natychmiastowe obniżenie ceny albo odstąpienie od umowy;

  5. z oświadczenia przedsiębiorcy lub okoliczności wyraźnie wynika, że nie doprowadzi on treści cyfrowej lub usługi cyfrowej do zgodności z umową w rozsądnym czasie lub bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta (np. gdy w wiadomości mailowej wyznaczy nieadekwatnie długi termin usunięcia niezgodności).

Maksymalny termin na dokonanie zwrotu ceny wynosi 14 dni od dnia otrzymania żądania.

Przedsiębiorca może również zatrzymać część ceny, która odpowiada czasowi korzystania przez konsumenta ze zgodnej z umową treści lub usługi cyfrowej.

Co ważne konsument nie będzie mógł skorzystać z prawa odstąpienia od umowy, jeżeli niezgodność treści lub usługi cyfrowej z umową będzie nieistotna. Pamiętać przy tym jednak trzeba, że na korzyść konsumenta będzie jednak działało domniemanie, zgodnie z którym przyjmuje się, że ujawniona niezgodność jest istotna (obowiązek wykazania nieistotności niezgodności będzie zatem spoczywał na przedsiębiorcy).

W kontekście usług cyfrowych i towarów z elementami cyfrowymi istotnym aspektem jest możliwość odstąpienia od umowy. Aktualnie bowiem nie ma możliwości odgórnego wyłączenia prawa do odstąpienia od umowy przez konsumenta w tym zakresie. Jedynie uzyskanie od konsumenta zgody na rozpoczęcie świadczenia zamówionej usługi przed upływem terminu na odstąpienie od umowy, uprawnia przedsiębiorcę do pobrania ceny za świadczenia spełnione do momentu odstąpienia.

Dodatkowo przedsiębiorca nie może wykorzystywać treści dostarczonych lub wytworzonych przez konsumenta przed dokonaniem odstąpienia. Nie dotyczy to jednak: danych osobowych, treści, które zostały połączone przez przedsiębiorcę z innymi danymi i nie mogą zostać rozłączone bez nadmiernych trudności, treści, które zostały wytworzone przez konsumenta wspólnie z innymi konsumentami, którzy nadal mogą z nich korzystać lub na przykład mapa stworzona przez konsumenta korzystającego z ze strategicznej gry wojennej, która może być wykorzystania jedynie w ramach tej gry, punkty zebrane przez konsumenta podczas korzystania z gry.

Wszystkie treści nienależące do powyższych kategorii powinny zostać usunięte przez przedsiębiorcę po dokonaniu przez konsumenta po odstąpieniu od umowy.

Istotnym jest również, że umowy dotyczące korzystania z bezpłatnych treści lub usług cyfrowych będą całkowicie wyłączone z zakresu ochrony konsumenckiej. To samo wyłączenie dotyczy także właściciele sklepów internetowych, którzy umożliwiają swoim klientom bezpłatne utworzenie konta w.

Opisane zmiany nie będą obejmowały umów o dostarczanie treści lub usług cyfrowych zawartych przed dniem ich wejścia w życie, chyba że dostarczanie treści lub usług cyfrowych miało nastąpić lub nastąpiło już po tej dacie.

Nie można przy tym zapomnieć, że omawiane zmiany dotyczą jedynie umów o dostarczanie treści lub usług cyfrowych zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami oraz z tzw. przedsiębiorcami na prawach konsumenta (czyli w relacjach B2C). Zmiany nie obejmują umów o dostarczanie treści lub usług cyfrowych zawieranych między przedsiębiorcami (czyli w obrocie B2B).

Jeżeli potrzebują Państwo pomocy w dostosowaniu regulaminu swojego sklepu lub platformy internetowej do nowych przepisów zapraszam do kontaktu mailowego na adres lub telefonicznego pod numerem 510-122-363.

Oprócz zmian wynikających z dyrektywy Omnibus, o której pisałam [tutaj] od stycznia 2023 r. weszły życie również inne przepisy wprowadzające zmiany w zakresie regulacji sprzedaży przez internet (e-commerce). Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/771 z dnia 20.05.2019 w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów, zmieniającej rozporządzenie UE 2017/2394 oraz dyrektywę 2009/22/WE oraz uchylającej dyrektywę 1999/44/WE czyli dyrektywa towarowa wprowadziła nową instytucję prawną tzw. rękojmię konsumencką. Rękojmia konsumencka dotyczy zarówno konsumentów jak i przedsiębiorców na prawach konsumenta. Obejmuje ona nie tylko umowy sprzedaży, lecz także umowy o dzieło i umowy dostawy.

Uprawnienia wynikające z rękojmi konsumenckiej przysługują kupującemu wówczas, gdy otrzymany towar jest niezgodny z zawartą umową.

Nowością w tym zakresie są kryteria oceny zgodności towaru z umową, które w stosunku do „tradycyjnej” rękojmi zostały znacząco rozszerzone.

Zgodność z umową towaru ocenia się według następujących kryteriów:

  1. opis towaru, jego rodzaj, ilość, jakość, kompletność i funkcjonalność, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi – również kompatybilność, interoperacyjność i dostępność aktualizacji;

  2. przydatność towaru do szczególnego celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę, a sprzedawca to zaakceptował (np. gdy konsument poinformował sprzedawcę o zamiarze nurkowania z wodoodpornym zegarkiem na określonej głębokości, a sprzedawca potwierdził przydatność zegarka do takiego nurkowania).

Dodatkowo, aby towar mógł zostać uznany za zgodny z umową, powinien on:

  1. nadawać się do celów, do których zazwyczaj używa się towaru tego rodzaju, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, norm technicznych lub dobrych praktyk;

  2. występować w takiej ilości i mieć takie cechy, w tym trwałość i bezpieczeństwo, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi – również funkcjonalność i kompatybilność, jakie są typowe dla towaru tego rodzaju i których kupujący może zasadnie oczekiwać;

  3. być dostarczany z akcesoriami i instrukcjami, których dostarczenia kupujący może rozsądnie oczekiwać;

  4. być takiej samej jakości jak próbka lub wzór, które sprzedawca udostępnił kupującemu przed zawarciem umowy, i odpowiadać opisowi takiej próbki lub takiego wzoru.

W sytuacji, gdy towar nie spełnia choćby jednego z powyższych kryteriów, kupujący jest uprawniony do skorzystania z rękojmi konsumenckiej.

Nowa instytucja rękojmi konsumenckiej umożliwia konsumentowi skorzystanie z uprawnień do zażądania naprawy lub wymiany towaru niezgodnego z umową albo złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny towaru albo odstąpieniu od umowy. Od stycznia 2023 r. to konsument może wybierać, z którego uprawnienia chce skorzystać w pierwszej kolejności.

Przedsiębiorca będzie mógł spełnić alternatywne żądanie konsumenta tylko w sytuacji, gdy:

  1. realizacja żądania kupującego jest niemożliwa albo

  2. realizacja żądania kupującego wymagałaby poniesienia przez sprzedawcę nadmiernych kosztów

Nowe regulacje nie przewidują co prawda konkretnego terminu realizacji rękojmi konsumenckiej. Należy jednak wykonać żądania konsumenta w „rozsądnym czasie”.

Kolejną zmianą jest kwestia kosztów. Koszty wymiany/naprawy zostały przerzucone w całości na sprzedawcę. Dlatego nie można już żądać od kupującego zwrotu kosztów przejazdu, przesyłki czy robocizny. Dodatkowo to sprzedawca musi odebrać towar od kupującego na własny koszt. Jest to kolejna istotna różnica między rękojmią konsumencką a „tradycyjną” reklamacją.

Jedynie wyraźne poinformowanie konsumenta o niezgodnościach towaru i wyraźna akceptacja konsumenta tejże niezgodności zwalnia sprzedawcę z odpowiedzialności z tytułu rękojmi konsumenckiej.

Zmianie uległ również okres odpowiedzialności sprzedawcy za niezgodność towaru z umową. Od stycznia 2023 r. sprzedawca ponosi odpowiedzialność za niezgodność towaru z umową, która ujawni się w terminie 2 lat od dnia jego dostarczenia. Okres ten może być jednak dłuższy, jeżeli sprzedawca wskaże termin przydatności towaru do użycia dłuży niż 2 lata. Dlatego bardzo istotnym elementem jest każdorazowe właściwe określenie terminu przydatności towaru.

Niezależnie od powyższego zastosowanie mają w tym miejscu również przepisy ogólne, co oznacza, że termin przedawnienia roszczeń wynosi aż 6 lat od dnia ujawnienia niezgodności. Tym samym, jeżeli niezgodność ujawni się np. na tydzień przed upływem 2 lat od dnia dostarczenia towaru, kupujący będzie miał od tej chwili jeszcze 6 lat na wystąpienie z żądaniem wynikającym z rękojmi konsumenckiej.

Dyrektywa towarowa zmieniła również zasady udzielania gwarancji. Jedna z takich zmian dotyczy zakazu udzielania gwarancji na mniej korzystnych warunkach niż te wynikające z rękojmi konsumenckiej. Dotychczas uprawnienia wynikające z gwarancji mogły być kształtowane dowolnie, zgodnie z uznaniem gwaranta.

Dodatkowo zmienione zostały obowiązkowe elementy oświadczenia gwarancyjnego, które musi aktualnie zawierać:

  1. wyraźne stwierdzenie, że w przypadku braku zgodności rzeczy sprzedanej z umową kupującemu z mocy prawa przysługują środki ochrony prawnej ze strony i na koszt sprzedawcy oraz że gwarancja nie ma wpływu na te środki ochrony prawnej;

  2. nazwę i adres gwaranta;

  3. procedurę, której uprawniony ma przestrzegać, aby móc skorzystać z gwarancji; 

  4. wskazanie rzeczy, których dotyczy gwarancja;

  5. warunki gwarancji.

Jeżeli potrzebują Państwo pomocy w dostosowaniu regulaminu swojego sklepu lub platformy internetowej do nowych przepisów zapraszam do kontaktu mailowego na adres lub telefonicznego pod numerem 510-122-363.

9 lipca 2018 r. weszła w życie ustawa zmieniająca terminy przedawnienia oraz różnicująca w tym zakresie pozycję przedsiębiorcy i konsumenta. Podstawowa zmiana dotyczy skrócenia ogólnego terminu przedawnienia z 10 na 6 lat. Zmiana nie dotyczy roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W tym wypadku termin przedawnienia wynosi nadal 3 lata. Z upływem 6 lat przedawniają się również roszczenia stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, stwierdzone ugodą zawartą przed sądem, sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd.

Zmieniony został również sposób liczenia termu przedawnienia. Koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W związku z tym, przykładowo, jeżeli 3-letni termin przedawnienia rozpocznie bieg w dniu 1 sierpnia 2018 r., to upłynie on w dniu 31 grudnia 2021 r.

Różnica w pozycji przedsiębiorcy i konsumenta wynika między innymi z przepisów przejściowych. Nowe przepisy w przypadku przedsiębiorców dotyczą również wierzytelności powstałych przed dniem 9.07.2018 r. Natomiast nowy, 6cio letni okres przedawnienia będzie dotyczył wierzytelności przysługujących konsumentom powstałych dopiero po dniu 9.07.2018 r. Ponadto dotychczas zarzut przedawnienia należało podnieść przed sądem. W przypadku braku takiego zarzutu, sąd nie mógł stwierdzić przedawnienia roszczenia. Od 9 lipca 2018 r. ta zasada zmieniła się względem konsumentów. Aktualnie sąd uzyskał uprawnienie do stwierdzenia przedawnienia na korzyść konsumenta. Przedsiębiorcy jednak nadal muszą złożyć taki zarzut.

Artykuły kodeksu cywilnego oraz kodeksu postępowania cywilnego, które zostały zmienione lub dodane: w art. 117 § 21 k.c., art. 1171 k.c., art. 118 k.c., art. 125 § 1 k.c., art. 568 § 2 k.c., art. 187 w § 1 pkt 11 k.p.c., art. 889 w § 1 pkt 1 k.p.c., art. 8892 k.p.c.

Scroll to Top